http://www.nrc.nl/sport/article721906.e ... rgafwaarts
Anneke Beerten: „Hier kent bijna niemand me.” (Foto Bas Czerwinski)
Europees kampioene Anneke Beerten in Nederland anonieme sportvrouw
Een leven lang bergafwaarts
Als enige Nederlandse is mountainbikester Anneke Beerten (24) actief in de discipline 4-cross, een ruige variant op BMX. „M’n reactievermogen wordt nog steeds beter.”
Door onze redacteur Ward op den Brouw
Papendal, 12 juni. Als enige uit de Nederlandse ploeg stond ze vorig jaar bij de wereldkampioenschappen mountainbike op het podium. Zilver won ze, in de relatief onbekende en spectaculaire discipline 4-cross, waarbij steeds vier deelnemers tegelijk zo snel mogelijk naar beneden fietsen, op een kort en grillig parcours, en de eerste twee doorgaan naar de volgende ronde. Anneke Beerten haalde die zondag zelfs het NOS Journaal, en ’s avonds waren dezelfde wedstrijdbeelden bij Studio Sport te zien. „Maar het waren wel de verkeerde beelden van mij; van het WK een jaar eerder in Livigno, Italië, niet die van Nieuw Zeeland, waar ik zilver won. Bij het sportjaaroverzicht op het Sportgala werden ze nog een keer vertoond. Maar dat vind ik niet zo erg. Ik werd ten minste genoemd.”
Je mag de 24-jarige Beerten best bescheiden noemen. De mountainbikester uit Mariënvelde, een kerkdorp in de Achterhoek, kent haar plek in de Nederlandse sport. Nederland heeft geen bergen, dus kom je in de Lage Landen ook weinig downhill-mountainbikers tegen. Er is een drietal Nederlandse mannen dat op wedstrijdniveau aan 4-cross doet en Europees kampioene Beerten is de enige Nederlandse vrouw. Hun werkterrein ligt in het buitenland.
Vorige maand won Beerten de eerste wereldbekerwedstrijd van het seizoen, in het Spaanse Vigo, afgelopen weekend werd ze vijfde in Champéry, Zwitserland. Waar ze in Nederland vooral lokale bekendheid geniet, en haar verrichtingen worden gevolgd door TV Gelderland en de krant De Gelderlander, is er in Zwitserland, het land van haar ploeg, royale belangstelling. Kort na aankomst anderhalve week geleden in Zwitserland zat Beerten in een radioprogramma, had ze een handtekeningensessie en was er een persconferentie. „En hier kent bijna niemand me”, zegt ze op sportcentrum Papendal. „Alleen in het wereldje zelf. Helaas. Je doet het natuurlijk voor jezelf, maar het is ook leuk als je er wat mee bereikt, of om de sport in Nederland op de kaart te zetten.”
Op haar vierde maakte Beerten kennis met BMX – bicycle motorcross – al snel daarna deed ze mee aan wedstrijden. Ze werd zesmaal kampioen van Nederland, en twee keer, in 1996 en 1997, won ze de wereldtitel in de discipline die volgend jaar in China voor het eerst op het olympische programma staat – in tegenstelling tot 4-cross en downhill. Maar ze is niet van plan terug te keren naar haar oude liefde, ook al gloort olympisch goud aan de horizon. In downhill vond ze bijna tien jaar geleden een „nieuwe uitdaging”, en ze ruilde het betrekkelijk kleine wereldje van de BMX in voor de trendy omgeving van het mountainbiken.
Voor het eerst concentreert Beerten zich op 4-cross. Tot en met vorig jaar combineerde ze dat, tijdens wedstrijden veelal in hetzelfde weekend, met downhill, de discipline waarbij de deelnemers om beurten, net als bij skiën, van een berg af stuiven en waar de tijd bepaalt wie de winnaar is. Een afdaling bij downhill duurt tussen de drie en vijf minuten – op een zandpad bij Kaprun in Oostenrijk haalde Beerten eens een topsnelheid van honderd kilometer per uur – bij 4-cross betreft het een krachtinspanning van ongeveer dertig seconden. „Bij 4-cross zijn vooral de eerste meters belangrijk en kun je je fouten bijna niet meer goedmaken, wat bij downhill wel kan. Waarom ik voor 4-cross heb gekozen? Omdat het me beter ligt, omdat het dichterbij BMX ligt. Tot dit jaar deed ik twee dingen, maar geen van beiden echt goed. En als je wilt winnen, kun je beter één ding goed doen.”
Bij beide takken van mountainbike wordt vooral het reactievermogen op de proef gesteld. „En dat wordt nog steeds beter”, zegt Beerten. Krachttraining krijgt ze net als de overige leden van de nationale MTB-ploeg op sportcentrum Papendal van de Amerikaan Jim McCarthy, die ook verbonden is aan onder meer de schaatsploeg van TVM. „Hij is een keer mee geweest op fietstraining en heeft toen specifieke oefeningen voor ons gemaakt.”
Nieuw voor Beerten is ook de begeleiding door een psycholoog, Rico Schuijers. Zoals zoveel sporters stond ze daar aanvankelijk sceptisch tegenover, maar raakte ze enthousiast toen ze merkte dat ze er baat bij heeft. Op het gebied van concentratie, bij het omgaan met andere mensen en bij zoiets triviaals als je tas inpakken op een wedstrijddag. „Ik heb pas twee keer een individuele sessie met hem gehad, en drie keer met de ploeg, en ik heb nu al het gevoel dat hij me heel goed kent”, zegt Beerten over Schuijers.
Op de vraag of ze in de afgelopen twintig fietssportjaren vaak gevallen is, reageert ze door met haar vuist op de houten tafel voor haar te kloppen. „Met ongelukken in onze sport valt het wel mee; we zijn natuurlijk geen hobbyisten, we weten waar we mee bezig zijn.” En als het misgaat, kunnen de beschermende stukken voor ellebogen, borst, schenen, knieën en hoofd hun werk doen.
Het mag een wonder heten dat Beerten nog nooit iets gebroken heeft. Zelfs niet bij een ernstige val vorig jaar in Brazilië. „Tijdens een 4-cross raakte ik een tegenstander, ik verloor de macht over het stuur en kwam met m’n hoofd hard op de grond terecht.” Ze verloor haar bewustzijn en werd een nacht ter observatie in een ziekenhuis opgenomen. Daar bleef het bij. Haar medisch dossier toont wel twee operaties. „Aan m’n elleboog, omdat het kraakbeen daar is versleten als gevolg van het naar beneden fietsen. Door alle klappen is de doorbloeding in het bot minder geworden.”
In 2004 zat Beerten zonder team. Vlak voordat het nieuwe seizoen begon, stopte het team waarvan ze deel uitmaakte, Be One, een onderdeel van Batavus. Beerten ging verder op eigen kracht – ze mocht in elk geval de fietsen houden. Dat was niet onbelangrijk, want het materiaal is duur: een 4-crossfiets kost al gauw 3.500 tot 4.000 euro, een downhill-exemplaar rond de 6.000. Omdat een downhillfiets het onder meer door de hogere snelheden zwaarder te verduren heeft, worden aan onderdelen als vering en wielen hogere eisen gesteld.
Noodgedwongen moest ze in 2004 low-budget opereren en ging ze zelf op zoek naar sponsors. Ze betaalde veel uit eigen zak en deelde hotelkamers en huurauto’s met een Zwitsers mountainbikester die ook krap bij kas zat. „Als je in een team zit en altijd alles maar krijgt, word je een beetje verwend. Ik heb dat jaar alles zelf gedaan en daar heb ik veel van geleerd.”
Inmiddels kan Beerten, dochter van een autodealer, goed van haar sport leven. Ze heeft de A-status van de sportkoepel NOC*NSF, kocht onlangs met hulp van een sponsor een busje waarin ze ook haar fietsen kan vervoeren. Er is wat prijzengeld – de zege in de eerste wereldbekerwedstrijd van het seizoen leverde duizend euro op, af en toe is er een bonus, en onkosten heeft ze nauwelijks.
Nog een jaar of vijf wil Anneke Beerten bergafwaarts blijven gaan, om daarna bijvoorbeeld haar eigen mountainbiketeam te beginnen. In dat geval komt haar mbo-opleiding marketing en detailhandel nog aardig van pas.
Lees meer over Anneke Beerten op haar website:
www.annekebeerten.com
BRON: NRC
http://www.nrc.nl/sport/article721906.e ... rgafwaarts
