Lekker die eitjes van mountainbiken door het Belgische landschap. Serieus waar, ik vond het wederom goed te doen. Dat klinkt enigzins arrogant of patserig maar dat moet dan maar. Natuurlijk, er zaten een paar zware klimmen in maar niets onoverkomelijks. Ik moest een paar keer heel even van de fiets af maar meestal was dat door een net iets te steil stukje waarna je na 1 of 2 meter weer verder kon fietsen. Soms slipte het achterwiel even door of had je een verkeerde lijn gekozen en kwam je voor een te grote hindernis uit en moest je even afstappen. Maar het grootste gedeelte kon ik gewoon omhoog rijden. Dit tot zeer grote verbazing
van heel veel mede mountainbikers. De vragen waren niet van de lucht! "Hoe doe jij dat toch, ik rijd 22 voor en 32 achter en jij 22 achter en 36 voor en je komt ons nog voorbijblazen..." of "Respect!!!". Tja, ik denk dat het toch aan een meer dan
gemiddeld goede conditie ligt gecombineerd met een flinke dosis techniek en ervaring. Daarbij, ik rijd bijna alles SS, ook als ik op de weg rijd.
Vanmorgen vertrokken we voor een tocht van ongeveer 95 km. Er waren 2 checkpoints waar we ons moesten melden. Het eerste stuk fietsen ging vrij makkelijk voor iedereen. Er zaten wel een paar hele mooie technische stukjes in een schitterende singletrack langs en door een beekje. Na een half uurtje kwamen we een groepje tegen waarvan er 1 vol over de kop was geslagen en zijn heup cq. bovenbeen had bezeerd. Na wat gemiep van dat groepje in de trant van "we hebben hier geen bereik, we kunnen de EHBO niet bellen", was ik het zat en ben gewoon dwars door het bos naar boven gelopen en naar een open plek gegaan die zichtbaar was en de EHBO verwittigd. De GPS coordinaten doorgeven en zelf daarna weer doorgereden. Later hoorde ik dat de jongen in kwestie alleen een flinke kneuzing had overgehouden, of ie morgen kan fietsen weet ik niet.
Bij het het eerste checkpoint aangekomen even lekker wat boterhammen gegeten en daarna weer door voor het tweede gedeelte van de tocht. Dit was het zwaarste gedeelte met heel veel lange klimmen met veel boomwortels en andere rotzooi. Ik ging 1 x op mijn bek, ik gleed uit over een boomwortel maar kon mijn val keurig met beide handen opvangen, precies zoals ik geoefend had bij de fysiotherapien. Mijn hoofd leek voor de achteropkomende fietsers tegen een rotsblok aan te komen maar daar kwam ik niet eens bij in de buurt. Het opvangen deed geen pijn aan de schouder. Even mijn handschoenen afvegen en dan weer door. Het was een mooi stuk, dit 2-de
gedeelte. Na dik 5 uur bereikte we checkpoint 2. We werden ingehaald door een doedelzakspeler en op de weg naar het checkpoint zat nog een asfaltklim. Er stond een fotograaf fotoos te nemen en ik reed op dat moment op een 6-de plek. Even snel demarreren en hop daar reed ik op kop. Bleek de fotograaf, de Duchenne Heroes organisator Gijs Bruinsma te zijn, zelf ook SS-er... Die vond dat natuurlijk erg mooi om te zien....!
Het laatste stuk was iets minder zwaar, er zat wat meer asfalt in maar desalnietemin erg leuk. Teammaat Eric Wictor reed inmiddels samen met Ilse Vermeij van team Hellas Heroes omdat zij last had van haar benen. Haar teamgenoten en Hanneke Boon en ik reden de rest van de tocht samen. In het laatste deel van het 2-de stuk reden ze ook al samen en waren we ze nog even kwijt. Ergens in het bos aan het einde van een lange grindklim stonden wij toen 10 minuten te wachten op ze. Ze kwamen maar niet en dus reed ik toen maar weer naar beneden om te kijken of er iets was. Ik reed toen helemaal naar beneden en kwam toen zo'n 25 a 30 man tegen die aan het
klimmen waren. Beneden aangekomen ging ik weer naar boven terug want geen Ilse of Eric te zien. Miep Miep Zoef. Daar ging ik weer. Hup, het hele stuk al die gasten die ik daarnet tegenkwam weer inhalend en vertwijfeld achterlatend... Hahahahahaha!
Bij de finish aangekomen stond men zeer verbaasd naar mij te kijken waarom ik nog zo fris over de finish kwam. Tja, dat had ik eerder gehoord... Even een bakkie soep, een warme douche en wat eten erin en ik kan er weer tegen. Morgen de derde dag waarin we in de Ardennen rijden. De weersvooruitzichten zouden nog steeds goed zijn. Vannacht was het nog heel koud maar gelukkig brak de zon al snel door en kreeg je het warm genoeg. Later de dag werd het wel wat kouder maar gelukkig bleef het droog. Straks nog even een massage om mijn schouderbladen wat losser te masseren. Van al dat trekken aan het stuur krijgen ze natuurlijk wel op hun donder. De benen voelen nog steeds goed aan. De billen ook, al voel je die natuurlijk wel na 8 uur in het zadel. Vandaag hebben we inclusief alle stops 8 uur en 13 minuten gereden. Team Hellas Heroes en Single Speed Heroes zullen morgen waarschijnlijk weer opgesplitst
worden in Ilse en Eric en misschien Paul. De rest zal waarschijnlijk wel samen blijven rijden. Niemand klimt zo snel als ik maar zolang het vlak of bergaf gaat ben ik natuurlijk in het nadeel bij de rest en zijn we goed aan elkaar gewaagd.
Oja, team SSH reed vandaag met een tracker maar die deed het niet. Gelukkig rijd team HH ook met een tracker dus kijk op
www.duchenneheroes.nl om te kijken waar wij op een bepaald moment rijden!
Morgen hopenlijk weer een verslag.
Met vriendelijke groeten,
Bram Verbout
teamcaptain team Single Speed Heroes
Typen is nogal lastig dus geen lang verhaal van mijn kant.
) indrukwekkend, de landschappen mooi, en de sfeer perfect. Dank aan iedereen die singlespeed heroes gesteund heeft de afgelopen maanden, op welke manier dan ook, en 
voor iedereen die de laatste 4,5 dagen wat extra geduld had voor me.