La Bastognarde - 101km Chrono in Zuidelijke Ardennen
Men zegt wel eens dat je tijdens een marathon niets moet uitproberen, er gaat zo vaak spul kapot tijdens zware, lange ritten, dat het al moeilijk genoeg is om bekende spullen te repareren en dat nieuw materiaal de stress en onzekerheid alleen maar doen vergroten. Maar hoe moet je dan testen, zoveel marathons rijd ik toch ook weer niet? Dus toch maar een aantal onzekere factoren ingebouwd: De Alfine naaf, nieuwe handvatten en de met VCoil gerepareerde voorvork. Gelukkig was ik zelf ook niet optimaal, ik had vrijdagavond lekker hardgelopen en werd zaterdag wakker met de heupen van een 80 jarige....ik was weer eens goed voorbereid. Zatermiddag via Tilburg, waar dochterlief aan de plaatselijke TMHC liet zien hoe je hockey moet spelen, afgereisd naar de Camping in Bastogne. Daan was daar al.
Om 6:30h ging de wekker en om 7:15h stapten we op de fiets, naar de startplaats. Weersverwachting voor Zondag was een 8 met zon en 18 graden, wij reden weg in natte mist, arm- en beenstukken aan. Ze zijn die dag niet uitgeweest. Bij de start kreeg Daan nummer 13 en begon in zijn beste Frans iets te mompelen over voodoo en zwarte geesten en ik heb hem maar uit de brand geholpen. Hij het legendarische nummer 14 en ik het nummer wat bij de voorbereiding paste.
Eerst een paar kilometer warmrijden, paar heuveltjes op en af en toen het bos in. Daan reed bij me weg en ik wenste hem een fijne dag; op de 100km is hij ongeveer 5 kwartier sneller. Bij de eerste slalomacties merkte ik meteen dat iets veranderd was aan de fiets, gevoelsmatig was ik een bocht al weer uit als de Alfine nog aan de bocht moest beginnen. Ruime Formule1 bochten maken was het credo en de vaart kwam er weer snel in. Helaas is Biken in de zuidelijke Ardennen wat ruiger dan de F1 en in een steile afdaling, met onderin natte boomwortels, kwam ik volgens mijn eigen coordinatie wel recht uit, maar volgens de Racing Ralph onder mijn voorwiel niet en de fiets ging erbij liggen. Niets aan de hand valletje dacht ik, maar Topeak zadeltasje was afgebroken, ik had rode vlekken op de beenwarmer, maar wat erger was; de Alfine schakelde niet meer! Amper 5km op weg en nu al de naaf van de sponsor gemold? Na wat rammelen en pruttelen kwam er weer beweging in de zaak en ik was weer op weg. Snel de verloren tijd weer goedmakend vloog ik tussen de bomen door om 5min later bijna een bocht te missen en in de blubber op 1 been en twee wielen een halve pirouette te maken. Tijd voor het hogere management om in te grijpen. Rustig verder, alleen schelden op RR2.4 in de modder is toegestaan en leer je fiets opnieuw kennen. Stuur safe, betrouwbaar en degelijk.
Tot aan km 40 genoten. Relaxte heuveltjes, alles onder de 10%. Ik kon alles fietsen op versnelling 2-5 en begon steeds minder te schakelen, niet alleen was de shifter zo goed als overleden, maar vaak was de volgende versnelling nog slechter dan de vorige; de stappen zijn soms domweg te groot. Bij de eerste pauze stonden een paar Nederlanders tevreden te praten over hoe ze de steile hellingen tot nu toe verteerd hadden....ik hield mijn mond en ging verder, iedereen heeft recht op zijn eigen normenkader.
De hellingen werder nu steiler en de Alfine trok het niet meer. De werkwijze werd als volgt: onderaan de helling afstappen en met de hand de Alfine in de 1ste versnelling zetten, vervolgens omhoog stampen totdat het te zwaar wordt, dan staand klimmen en uiteindelijk afstappen en verder lopen. Op de SingleSpeed heb ik daar vrede mee, maar als ik versnellingen heb dan wil ik ook fietsen !!! Ik hoorde later van Daan dat hij hier ook gelopen had en dat was een schrale troost. Ik begon die Alfine te vervloeken maar gelukkig kwam de kwaliteit van La Bastognarde me redden. Heerlijke singletracks langs de Ourthe en andere kleine beekjes, diep donkere bossen en eindeloos slingerende afdalingen, dit was echt biken.
De paden werden wel wat vettig en de RR 2.4. begon zich te gedragen als een soort hovercraft; het gaat snel en je suist over de hobbels heen maar sturen is er amper bij. Je geeft input en wacht lijdzaam op feedback. Wat een drama, waardeloze band voor de Ardennen. Staand klimmen kon ook niet meer de achterband slipte voortdurend door. Toen ik door de zoveelste Belg werd ingehaald, rustig peddelend op z'n 22x34, en deze man mij beleefd vroeg of er een
probleme technique was begon ik omstandig uit de voor- en nadelen van de Alfine uit te leggen, pas na 20sec realiserend dat de goede man gewoon beleefd was geweest en mij niet voor het hoofd wilde stoten met bijv. een gebrek aan conditie..
En opeens een heel vreemd moment, diep in het een redelijk steile afdaling, mooi vlak pad, maar halverwege een stevige drop waar je dus veeeeels te hard aan kwam. Half springen, corrigeren, opgelucht ademhalen en weer vaart maken en dan staat daar, netjes aan de zijkant van het pad een klein rood kinderfietsje. Ik rem wat af, niets en niemand in de weide omtrek te zien en rijd verder. Maar het blijft me toch bij: Waar is dat jongetje ???? Bij de derde verzorging vraag ik naar het fietsje, maar men weet van niets.
Van mental coach en trainingsgoeroe N. te B. heb ik bergrepen dat een voedselstrategie noodzaak is bij marathons. Aangezien ik 101km moest was die simpel; elke 25km bij de verzorging bunkeren, een paar plakjes ontbijtkoek meenemen voor halverwege de verzorging en tussen verzorging 2-3 en 3-4 een gelletje. Werkte als een speer. Ik ging dus overduidelijk niet hard genoeg..
Op km 78 deelt de organisatie nog een paar steile toetjes uit, de moraal zakt en de Alfine besluit de genadeklap uit te delen en te stoppen met schakelen. Ik worstel me omhoog naar de laatste verzorging op km 90. Wonder boven wonder krijg ik daar, na veel gepruts de hogere versnellingen weer terug en de moraal stijgt weer. Als ik dan de laatste kilometers in een groepje kan blijven en aanhaken, stijgt de snelheid tot ver boven de 30km/h en zeer tevreden bol ik uit in de kazerne van Bastoge. Missie volbracht. Diploma in de hand en literfles witbier in de tas. De Walen hebben nog nooit een Alfine gezien dus ik moet eerst een kwartiertje alles uitleggen over 29", Jones Bar, Alfine etc. Daarna naar de camping, douchen en op weg naar de file voor Eindhoven.
Biken in de Ardennen, je moet er wel wat voor doen, maar je krijgt er dan ook veel voor terug !!!
