Laaf schreef:Klaar met eten!
Het eten gaat gewoon met mes en vork naar binnen, geen problemen mee. Alleen appels, kiwi"s en dat soort gekke dingen gaan de blender in.
Wat de pijn betreft, daar heb ik nog geen seconden last van gehad. Ik heb een hersenschudding (gehad), maar tot ieders verbazing kwam daarbij weinig tot geen hoofdpijn kijken. Ik heb ook totaal geen last van mijn jukbeen, wat wel vervelend is, is dat mijn oog af en toe helemaal dicht zit (rechts, voor jullie links). Ik heb een hele meuk antibiotica gehad en mag daar na morgen mee stoppen, ben benieuwt hoe dat gaat.
Pijn heb ik dus niet, maar dat komt nog wel, zeker na de operatie ben ik bang.
Nog even kort mijn ervaringen:
BwB is echt een onwijs mooie baan, niet mijn favoriet, maar zeker de moeite waard. Emiel en ik begonnen met de 4x o.i.d. om de fiets te leren kennen. Hierna zijn we meteen de oude DH gaan rijden die mij eerlijk gezegt niet erg aansprak. Veel bochten en weinig snelheid, wel erg technisch. Daarna de nieuwe DH gereden, wat een toffe baan! Veel stenen, mooie jumps en veel wortels. Het viel me in het begin wel erg tegen omdat de baan kletsnat was vanwege de sneeuw die op zaterdag gevallen was. Na een run of 3 ging het al veel beter. Uiteindelijk hebben we denk ik een keer of 5/6 de nieuwe DH gereden, afgewisseld met de 4x.
De maandag zijn we nog een keer of 2 naar beneden gegaan. Heb toen ook de roadgap gesprongen en gekeken naar de laatste drop. Uiteindelijk heb ik die drop niet gesprongen vanwege de onbekendheid van de baan en de natte aanloop etc. Na een korte pauze midden op de baan zijn we doorgereden naar de plek waar ik uiteindelijk gevallen ben...
Na de val heb ik dus alles tig keer herhaald, gelukkig duurde dit niet erg lang. Ik heb namelijk zelf nog wat telefoonnummers gegeven aan Emiel die hij nodig had om mijn ouders te bereiken.
Uiteindelijk ben ik afgevoerd naar het ziekenhuis in ....? waar ik wat onderzocht werd. Ik heb daar mijn sporen achtergelaten door de gang flink onder te kotsen! (een ambulance is net een achtbaan)
Daarna ben ik naar het volgende ziekenhuis gereden om opgenomen te worden en een CT-scan te laten maken. Allemaal leuke zusters en aardige mensen. Emiel bleef de hele tijd bij me en heb hem lastig gevallen met vanalles en nog wat, wat hebben we daar gelachen!
Nog wat korte (ziekenhuis) kreten vanuit mijn beleving:
Het apparaat waarmee de CT-scan gemaakt wordt onder kotsen is echt super. Ik kon er erg om lachen, de zuster duidelijk niet!
Ik vond broccoli lekker in het ziekenhuis (als mn moeder het hoort nou...
)
Scheenbeschermers stinken na het fietsen. Maar de lucht die er vanaf komt nadat ze een tijdje in een kast gelegen hebben is helemaal geweldig. Iedereen genoot mee!
Verder wil ik Emiel echt super bedanken voor alles! Wat moet ik lastig geweest zijn. TOP!
En natuurlijk iedereen bedankt voor de vele smsjes die ik gekregen heb! (Zou jullie graag allemaal apart willen terug smsen, maar dat trek ik helaas niet.)
Voor de mensen die langs willen komen, erg gezellig! Laat me even weten hoe en wat, heb tot en met maandag misschien nog wel een gaatje in mijn agende vrij.
...... 
)